Huizenjacht 3

Wij hebben huiswerk te doen. De tafel bezaaid met paperassen, de brochure met plattegrond en foto’s ligt erbij. We passen en meten, denken aan een extra ruimte op zolder en maken een lijst van wat er veranderd moet worden. We leggen vloeren, we huren een stukadoor in, we kopen kranen, gipsplaten, verf en latex, we rekenen en berekenen. Leuk en spannend. Hoe pakken we dit aan?  We bellen mensen die er iets vanaf weten, die kunnen helpen. We zijn een beetje nerveus. Is dit het dan echt? Het is wel duidelijk waar wij mee bezig zijn. Na de bezichtiging van het huis, gisteren, kunnen wij aan niets anders meer denken. 

Het huis heeft iets wat ons raakt, het is eenvoudig en al wat ouder. De locatie spreekt ons aan, het staat in een straat met veel groen, aan het eind ervan loop je een natuurgebied in. Beneden is er ruimte genoeg, boven op zolder zal er een kamer gecreëerd moeten worden. Of zullen we buiten in de tuin een tuinhuis plaatsen als muziekruimte voor Man of als atelierruimte voor mij? Er is een grote tuin, plaats genoeg. We denken dat dit wel eens de plek kan zijn waar we voor lange tijd willen wonen. Volgende week een tweede bezichtiging. Dan gaat er iemand mee die verstand van zaken heeft.

                                                                

Huizenjacht 2

De huizenjacht is nog steeds gaande. Man en ik zijn nog altijd op zoek. Elke dag weer is er hoop dat het nieuwe aanbod op de huizenmarkt iets oplevert, maar tot nu toe is dat nog niet het geval. We krijgen vaak van mensen de opmerking dat er toch genoeg huizen te koop staan. Dat is ook zo, maar we willen niet overal wonen. We hebben onze voorkeur voor bepaalde plekken en daar zoeken we. Waarom is het ons nog niet gelukt? Omdat het huis in de verkeerde wijk staat, of het is te duur of soms is het ook gewoon te klein. Er moet in elk geval ruimte zijn om een muziekkamer voor Man in te richten en daarnaast nog een ruimte waar ik kan schilderen, knutselen en schrijven.

Het komt ook regelmatig voor dat het huis veel minder mooi en groot is dan de foto’s doen vermoeden. ‘Hulde aan de makelaar’ zeggen we dan als het huis bij bezichtiging totaal niet is wat de foto’s hebben beloofd. Altijd weer is er hoop als we een afspraak hebben gepland. ‘Misschien is het dit huis wel’, zeggen we dan tegen elkaar. Zijn we zelfs, want stel dat het inderdaad zo is, al aan het schilderen en inrichten. 

Onze zoektocht gaat door, weliswaar in een klein gebied, maar op een dag zien we ‘ons huis’. Dan maken we echte plannen en gaan aan het werk. In dit huis komen de hulptroepen om in te pakken en ook Man’s spullen uit de opslag te halen. Een beetje weemoed zal er bij mij wel aan te pas komen. Jaren geleden ben ik alleen in dit huis komen wonen en heb het als een echt ‘thuis’ beschouwd. Maar samen met Man naar een ander ‘thuis’, dat is iets om naar uit te kijken. Morgen weer een nieuwe bezichtiging!

Foto's

In een doos vind ik een foto uit mijn kindertijd en besef weer eens dat het leven doordendert. Al zoveel jaren met herinneringen. Tijd om het fotoalbum van mijn jeugd nog eens door te bladeren. 

 

Vijf jaar ben ik en zit in de kleuterklas (in mijn kindertijd werd het de ‘bewaarschool’ genoemd). Voor de foto moest er worden geposeerd. Schilderen vond ik toen al leuk en vind ik nog steeds heerlijk om te doen.

Hier ben ik zeven jaar, zit in de eerste klas en doe de eerste communie. De fotograaf was niet blij met de weerborstel en heeft brillantine in het haar gedaan. Wat zou beter zijn geweest, een weerborstel of het haar zo scheef op mijn voorhoofd geplakt?

Bij thuiskomst uit de kerk is de foto met mijn zussen en broer gemaakt, een van de weinige foto’s waar we met vieren op staan. Een beetje boos kijken we, maar dat komt door de zon, die schijnt recht in het gezicht.

Samen met Vriendin, we zijn in hetzelfde dorp opgegroeid. Op deze foto zijn we 10 jaar en zitten in de vierde klas. We zien elkaar nog steeds. Met bril ben ik, een vlindermontuur draag ik ook nog steeds.

Jarenlang heb ik gehandbald. Een balspel was een van mijn favoriete hobby’s. Deze foto is gemaakt toen ik 12 of 13 jaar oud was en met dit team zaalhandbal kampioen werd. Met de bal in handen ben ik, de keepster.

Hier ben ik 16 jaar oud en vier carnaval. De jongeman rechts van mij is mijn eerste vriendje.

Wordt vervolgd.

Wereldhuis 1

Gisteren met Man de kringloopwinkel bezocht. Van winkel kun je eigenlijk niet spreken, het is meer een groot warenhuis, gevestigd in een oud schoolgebouw. 

Een groot en mooi gebouw hergebruikt en in dit geval voor een goed doel. De opbrengst wordt besteed aan scholen en gezinnen in landen waar armoede heerst. We gaan op zoek naar een houten voet voor een lampenkap. 

Man en ik hebben afgesproken op die voet te focussen, niet op andere dingen. Moeilijk. Dat lukt een poos, maar uiteindelijk kopen we toch nog een paar snuisterijen. Met kerst in aantocht een kerstman zittend op een bal, zelfs een kaarsje kan erin. Ook nog een hanger voor in de boom.

We hebben mooie dingen gezien, er was genoeg wat we hadden kunnen kopen. Niet dat Man en ik zo hebberig zijn, maar we houden van gebruikte spullen en vinden het leuk ernaar op zoek te gaan. 

Bij thuiskomst ook nog een pakketje bij de post. Afgelopen week is er al twee keer een pakket met boeken bezorgd, ik verwachtte niets meer. Maar een tijdje geleden heb ik een petitie van de dierenbescherming ondertekend en als dank krijg ik een zadeldekje. 

Heb het vandaag meteen in gebruik genomen. Gestreept, gebloemd of geblokt, zelden is er bij terugkomst bij de fiets nog een zadeldek te bespeuren. Dus nu kijk ik ernaar bij het opstappen, kijk ernaar bij het afstappen en prop het dan in mijn tas. Dit zadeldek zal ik niet meer zo snel kwijtraken.

Bezigheden 2

Ik heb de afgelopen dagen niet veel tijd gehad om te schrijven. Vandaag een schrijfsel over wat ik dan wel heb gedaan.

Dinsdagavond met mijn bridgevriendinnen aan tafel aangeschoven en een kaartje gelegd. In vele bridgeharten klinkt nu een roffel, kaartjes leggen doe je bij het gewone kaartspel. Bij bridgen praat je daar zo niet over, maar spreek je over ‘het spelen van het spel’. Wij, als ‘huiskamer-bridge-dames-groepje’, denken daar niet eens over na. Aan het begin van de avond betalen we een inleg, we bridgen en aan het eind bekijken we wie de minste punten heeft behaald. De verliezers betalen dan nog een klein bedrag extra. Dat geld wordt gespaard tot we genoeg hebben om een hele dag met de zes leden van het groepje bij elkaar te komen. Dan wordt er ook gebridged, maar we eten taart, lunchen, drinken een glas wijn met lekkere hapjes erbij en ter afsluiting van de dag gaan we uit eten.

Woensdag heb ik geschilderd. Daar werd ik blij van, hoe moeilijk ik mijn opdracht ook vond. Na een paar uur bezig zijn is dit het voorlopige resultaat.

Figuratief schilderen heb ik nooit gedaan, ik wilde het eens proberen. Tekenen kan ik absoluut niet, schetsen wat ik voor me zie is mij helaas ook vreemd. Zelf maak ik nooit een plan. Pak de verf, een kwast, water, wat doekjes en sponzen en ga aan de slag.  

Donderdag heb ik een afspraak bij de tandarts, gelukkig snel weer uit de stoel. Even naar huis voor brood en koffie en naar de volgende afspraak, nu met de huisarts. In de loop van de middag een klein koffertje ingepakt. Bij thuiskomst Man gaan we voor een overnachting in een hotel aan zee en een vrije dag. Maar bij zijn thuiskomst blijken de plannen veranderd. Er is geen vrije dag, die wordt verschoven naar volgende maand. In plaats van op pad te gaan eten we thuis, luistert Man muziek en lees ik mijn boek uit. Bij het naar bed gaan zie ik door het glas in de keukendeur iets op de grond liggen. Sam staat erbij en kijkt ernaar, het is een half aangevreten muis. Ik vlucht naar de badkamer, heb niets gezien. Man zal het opruimen. En Sam? Zij gaat door het luik naar buiten, een nieuwe jacht wordt ingezet.

Sam 3

Zoals ik al eerder heb verteld, liggen bij Man en mij in huis de kattenluikjes op voorraad in de kast. Het is al vaker gebeurd dat het luik afgebroken bij de deur ligt. Meestal binnen omdat Sam met volle vaart uit de tuin moet vluchten, maar nu ligt het buiten. En dan te bedenken dat Sam vanuit de keuken niet zo’n grote aanloop kan nemen om er doorheen te gaan. Zij is van korte afstand met enorme kracht door het luik naar buiten gevlogen. Ik hoor de klap en zie ‘iets’ door de lucht vliegen. Waar eerst een luik hing is nu een gat. Vanuit een ooghoek zie ik iets bewegen, Sam en de ongenode gast die verjaagd moet worden. In hoog tempo gaat zij achter de indringer aan. De vreemdeling hangt al aan de poort, voor- en achterpoten gespreid en Sam vliegt er tegenaan. Gelukkig weet de gast zich uit haar klauwen te bevrijden en kan vluchten. Al had ik er een foto van willen maken, dat zou niet gelukt zijn. Het gebeurt allemaal in een paar seconden tijd. Sam kijkt, staand bovenop de rand van de poort naar links en naar rechts, goed werk verricht. Daarna loopt zij doodgemoedereerd door de tuin. Eerst staat zij nog een tijdje voor het luik, iets is er toch anders. Uiteindelijk komt zij door het gat de keuken weer in en loopt rechtstreeks naar haar kussen. Zij gaat slapen.

En Man gaat aan het werk. Heeft de gereedschapskist en een nieuw luik tevoorschijn gehaald, het oude raapt hij op tussen de struiken.