woensdag 26 februari 2014

'De heerlijkheid van het leven' van Michael Kumpfmüller




‘Het is zeer goed denkbaar dat de heerlijkheid van het leven om iedereen en altijd in haar gehele volheid klaarligt, maar versluierd, in de diepte, onzichtbaar, heel ver weg. Doch zij ligt daar, niet vijandig, niet onwillig, niet doof. Als men haar met het juiste woord, met de juiste naam aanroept, komt zij. Dat is het wezen van de magie, die niet schept, maar roept.’

Aan deze dagboekaantekening van Franz Kafka heeft Michael Kumpfmüller de titel van het boek ontleend. Een zeer passende titel daar Kafka in zijn laatste levensjaar de heerlijkheid van echte liefde heeft leren kennen.
In dit boek wordt de liefdesgeschiedenis van Franz Kafka en Dora Diamant beschreven, beginnend met hun ontmoeting in juli 1923 in de badplaats Müritz aan de Baltische Zee en eindigend in juni 1924. Dan overlijdt Kafka in sanatorium Kierling bij Wenen aan de gevolgen van tuberculose. Op basis van Kafka’s dagboekaantekeningen en losse aantekeningen van zowel hemzelf als Dora heeft de auteur dit boek geschreven. Ook heeft hij Kafkakenners geraadpleegd. 
Op een ingetogen wijze, zuiver en met de juiste woorden, beschrijft de auteur het leven van deze twee mensen in het laatste levensjaar van Franz Kafka.
Hij schrijft over hun intense liefde, hun intimiteit, de wandelingen die zij maken, de gesprekken die zij voeren, over de ziekte, over wanhoop en twijfel, over de laatste dagen en uren tot Kafka sterft in de armen van Dora.
Een prachtige roman waarvan de inhoud zeker niet alleen uit kommer en kwel bestaat, maar waarin ook de mooie momenten zijn beschreven die Franz Kafka en Dora Diamant met elkaar hebben beleefd in krap één jaar. Een parel om te lezen.

dinsdag 25 februari 2014

Invasie



Was er een paar weken geleden ‘de zoete inval’ van Mannen in ons toekomstige nieuwe huis, gisteravond was er een nieuwe invasie van weer andere Mannen. Nu om alles tot in detail te bespreken, nog het een en ander op te meten en een planning te maken.
Met koffie en koek in de tas gaan Man en ik richting ‘het huis'. Klokslag zeven uur druppelen de werkers binnen, vijf in totaal. De loodgieter, de elektricien, de timmerman, de stukadoor en het ‘opperhoofd’ van al deze werkers, de aannemer die zelf ook een aantal werkzaamheden voor zijn rekening neemt. Maar vooral ook coördineert en toezicht houdt zodat wij ons daarover niet druk hoeven maken en op de afgesproken dag kunnen verhuizen. Maar voordat het zover is, moet er nog veel worden gedaan. Man en ik hebben er alle vertrouwen in. Op weg naar huis voelen we blijdschap, alles is geregeld. Over een paar dagen kan het werk beginnen.
 


Voor Man en mij nu de tijd andere leuke dingen te doen. Wat te denken van de zoektocht naar een vintage servieskast? Ook twee buikkastjes staan op onze verlanglijst, een voor op de slaapkamer, een voor beneden in de hal. Ik zie uit naar deze jacht op spullen die van het nieuwe huis een warm thuis zullen maken.

maandag 24 februari 2014

Spelen Ontspanning Schrijven



Ik maak aantekeningen in een klein oranje boekje. Waar ik ook ben, dat boekje en een pen heb ik altijd in mijn tas. Deze aantekeningen werk ik dan later uit en al schrijvende komt er meer en meer bovendrijven. Daar komen dan weer blogs uit voort. Maar voordat ik al die aantekeningen en mijn gedachten op papier kan zetten, er dan ook nog leesbare en leuke teksten van kan maken, heb ik soms eerst en vooral behoefte aan ontspanning. Dat is afgelopen week zo geweest. Het lukte me niet ‘fatsoenlijke’ teksten te maken. Ik heb veel gelezen, andere columns en verhalen. Ook het boek over het laatste levensjaar van Franz Kafka uitgelezen. Ik heb natuurlijk wel wat geschreven, geschrapt en herschreven, over al bestaande teksten nagedacht en af en toe helemaal niets gedaan. Naast al dat lezen en schrijven wil ik dan ook nog iets anders, meestal schilderen, maar nu niet. Met dank aan Anne Vellinga, www.annevellinga.nl  voor blogs en andere mooie dingen, heb ik een paar flesjes ecoline en een vel dik tekenpapier genomen. De verschillende kleurtjes inkt druppel ik op het papier, beweeg ermee en blaas zo nu en dan waardoor de inkt uitloopt en er allerlei wolken en vlekken ontstaan. Ik speel een beetje en zie wel wat er gebeurt. 



Een nieuwe kleur geel staat op tafel, daarvoor ben ik speciaal op de fiets naar de winkel gegaan. Maar ik heb niet dat hele eind gefietst om een flesje gele ecoline te kopen, het is een 'snoepjeswinkel' voor mensen die willen tekenen en schilderen. Natuurlijk heb ik dat dunne penseel gekocht, dat brede paletmes kan ik ook wel gebruiken en niet één maar drie flesjes ecoline.
Wel heb ik twee kunstboeken weer teruggelegd op de plank. Inspirerende boeken, mooie boeken, kleurige boeken, boeken om in te bladeren, boeken om van te genieten, kortom, boeken waar ik heel blij van word. Reden genoeg om daarvoor nog eens terug te gaan.





maandag 17 februari 2014

Over elf dagen








Er dansen zoveel woorden door mijn hoofd dat ik moeite heb er een paar uit te kiezen die ik op papier wil zetten. Ik kan schrijven over allerlei gebeurtenissen, maar telkens flitst het nieuwe huis door mijn gedachten. Op de laatste dag van deze maand is de sleuteloverdracht.
Vrijdagmiddag. Man stopt een paar uur eerder met zijn werk. Ik haal hem op. We gaan naar een winkel waar sanitair te koop is. Wij zijn daarvoor al een paar keer op pad geweest, maar er is niets wat ons blij maakt. Wij willen eenvoudige dingen, maar die zijn nauwelijks nog te koop. Een beetje leedvermaak valt mij  ten deel als ik vraag naar een eenvoudige wastafel. ‘Maar mevrouwtje, daar is geen vraag naar. Kijkt u eens, een meter en twintig centimeter breed. Lekker groot zodat u samen met uw Man uw tanden kunt poetsen, de mond kunt spoelen.’ Ik vlieg hem bijna aan, Man knijpt zachtjes in mijn arm, wij gaan weg.
Maar de verkoper van deze winkel begrijpt en denkt mee, draagt ideeën aan. We maken een keuze. We kopen een wastafel, een kraan en de toiletpot. Nu nog vloer- en wandtegels. ‘Een eitje’ denken wij. Tegels met reliëf, grijs of antraciet van kleur, zwart, bruin met goudkleurige wolkjes erin. Wij gruwen ervan. Na veel wikken en wegen, afkeuren en misschien, kiezen we. Opluchting. Maar dan, horen wij dat goed, is het voor onze oren bestemd?
‘De tegels zijn uit de collectie genomen, ook is er geen voorraad meer in de fabriek’. Andere klanten zijn er niet.
Opnieuw tegels uitzoeken. We kiezen voor Spaanse, rood van kleur en wat een geluk, deze zijn op voorraad.
Op zaterdag gaan we, met toestemming van de verkopers, nog een keer naar het nieuwe huis.


Wij willen samen met de vakman het huis nog eens bekijken en de klus nog eens bespreken. Vriendin gaat mee, heeft ideeën, maakt ons bewust van dingen. Zij is een grote hulp voor ons. Eenmaal weer thuis gaat het overleggen door. Ook op zondag, zittend aan tafel met de verschillende offertes erbij. We lezen en vergelijken. Wie kiezen we, wie zal het werk het snelst en het best doen? Deze dag ben ik ook jarig, dat vieren wij dit keer zonder gasten. Man heeft voor taart en een fles ‘bubbels’ gezorgd en over elf dagen is het weer feest!
Op een maart begint het slopen, op drie maart komen de werkers met hamer en koevoet, ook slopen, maar al snel weer opbouwen. Badkamer, toilet, een trap naar zolder, leidingen verleggen, nieuwe kozijnen plaatsen en schouw en schoorsteen renoveren. Als dit gedaan is komen de mannen in witte overalls, zij stukadoren en schilderen. Zodra de blikken verf en de kwasten de deur uit zijn schuiven de vloerplanken naar binnen, de legger is aan de beurt, het laatste karwei. Man en ‘eigen’ hulptroepen zetten kleding- en boekenkasten in elkaar. In de tussentijd komen Zussen en Vriendinnen inpakken. Wij tellen de dagen af tot het zover is en bekijken de volgende offerte. Ik kan mijn geluk niet op. De garage wordt ook gerenoveerd. Het wordt een ruimte waar ik kan schilderen, schrijven en lezen. De verhuizing is gepland over 82 dagen. Geduld is een schone zaak.
















           

vrijdag 14 februari 2014

Levenslijnen



Onderstaand gedicht wijst mij de weg als gebeurtenissen in het dagelijkse leven anders verlopen dan ik zou wensen. Als er onzekerheden zijn en ik (nog) niet weet hoe verder te gaan. Deze woorden geven mij altijd weer rust.


Levenslijnen

Ze komen
uit alle hoeken,
de lijnen die het leven
vormen.
Soms lopen ze recht,
maar veel vaker
krom.
En toch
komen de lijnen
altijd bij elkaar,
bij het hart
van het leven.

‘Levenslijnen’ Tekst en beeld van Roel Brakenhoff 2013




dinsdag 11 februari 2014

Kruimels



Wij eten taart bij vrienden. Er is een donkere chocolade taart met als versiering grote witte merinques. Ook op tafel ander snoepgoed en een dun bosbessentaartje met boterkruimels erop.

Moeder staat aan het aanrecht, schort voor. Ik zit aan tafel en kijk naar haar. Op het aanrecht een pakje boter, een pan, een plastic pot met geel deksel waarin de suiker, nog een pot met daarin bloem en een pak custard. Moeder smelt de boter en doet de bloem, de suiker en de custard erbij. Een mixer heeft zij niet, met de hand kneedt zij tot er kruimels overblijven. Zij zet de pan in een boodschappentas. Die moet ik naar de bakker brengen, hij bakt er dan een vlaai van gevuld met gele pudding. 


De tas hangt aan het stuur van mijn fiets en als ik uit het zicht van mijn moeder ben begint het snoepen. De grootste kruimels haal ik eruit om op te eten, het zijn er heel wat. Weer thuis was ik stiekem mijn plakkerige handen. Een beetje misselijk ben ik wel.